#020 - Nastepnym razem bardziej uwazaj.

Nastia stanęła w jednej z ciemnych, wąskich, ślepych uliczek. Właśnie wracała z zakupów, z kilkoma ciężkimi siatkami. "Oby Nathan  był w okolicy. Ojciec w pracy a matce nie chcę się naprzykrzać..." - pomyślała, wyciągając telefon. Zaczęła wybierać numer do Nathana. 5...9...14...Przyłożyła komórkę do ucha, jednak włączyła się poczta głosowa. Anastasia mruknęła coś pod nosem, i już miała próbować drugi raz, gdy ktoś zaczął coś do niej mówić.

- Chłopak nie odbiera? - zapytał. - Może pomóc z tymi zakupami?

Chłopak był wysoki, miał czerwone włosy i zielone oczy. Zielonej koszulki prawie nie było widać pod czarną, skórzaną kurtką. Na szyi miał naszyjnik z rzemyka i koralików.

- Gdybyś mógł... - zaczęła ale nie skończyła, gdy chłopak wziął jedną siatkę. Nastia sięgnęła po drugą, ale czerwonowłosy ją uprzedził.
- Akinori Hirasawa jestem. - przedstawił się.
- Anastasia...Anastasia Rain. Miło mi.

Rozmawiali na przeróżne temat, w drodze do domu bloku w którym mieszkała gimnazjalistka. Szli po dość zaludnionych ulicach, ale Akinori nie przejmował się możliwością spotkania któregoś ze znajomych różowowłosej. W pewnym momencie, z kieszeni spódnicy wypadł jej telefon. Gdy dziewczyna nie patrzyła, Akinori podniósł go i szybkim ruchem palca wyciszył, po czym oddał dziewczynie.

- Wypadł Ci...

+-+-+-+-+-+-+

Nathan wyszedł z łazienki. Miał mokre włosy, ale nie lubił ich suszyć suszarką. Już wolał zrobić parę rundek wokół boiska, wtedy zawsze szybciej się suszyły. A jego włosy się nie niszczyły. Spojrzał na telefon. 1 nieodebrane połączenie.

- Czego Nastia mogła chcieć? - pomyślał, oddzwaniając.

Nikt nie odbierał. Nathan trochę się zdziwił, ale ledwo odłożył telefon a już komórka wydała z siebie jakiś odgłos, dokładniej piosenkę, którą ustawił sobie jako dzwonek. Dzwonił Axel.

- Słucham? - Nathan zdziwiony był, że tamten do niego dzwonił. Rzadko gadali przez telefon.
- Niepokojące wieści. - mruknął Axel poważnym głosem. - Widziałem jak Hirasawa z Nastią wchodzą do bloku...
- Że jak? - przestraszył się Swift. Miał nadzieję że to tylko żart ze strony przyjaciela...Chociaż on nigdy nie żartował w ten sposób. Ba, nigdy w ogóle nie żartował...
- Przed jakimiś dwoma minutami, Akinori Hirasawa z liceum Raimona, prześladowca naszej menadżerki, wszedł do bloku pomagając Twojej dziewczynie nieść zakupy. - powiedział wolniej i wyraźniej.
- Czyli po to dzwoniła...Ale dlaczego nie odebrała ode mnie telefonu?!
- Nie czas na takie pytania, otwórz mi drzwi, pomogę Ci. - pospieszył go Blaze.

Nathan rozłączył się, otworzył drzwi od klatki schodowej domofonem po czym wybiegł na schody.

+-+-+-+-+-+-+

- Przytulnie tu. - stwierdził czerwonowłosy, wieszając kurtkę na wieszaku, co oznaczało że nie zamierza się stąd zmywać jak najszybciej.
- Herbatę, kawę? Wczoraj robiłam ciasteczka z czekoladą... - jak każda dobra gospodyni, zapytała się o posiłek.
- Kawę poproszę, jeśli to nie problem. - uśmiechnął się przyjaźnie i usiadł na kanapie.
- Łazienka jest tam, jakbyś potrzebował. Będę w kuchni. - wskazała palcem białe drzwi prowadzące do łazienki a następnie zniknęła za barkiem.

Akinori z chytrym uśmiechem rozglądał się po wnętrzu. Musiał mieć plan, zanim Nastia wróci. Podszedł do drzwi wyjściowych i sięgnął po klucz, który, z tego co pamiętał, różowowłosa kładła na trzeciej półce szafy. Tak też było. Włożył klucz do zamka, i jak najciszej zamknął drzwi na jeszcze jeden raz. Górny zamek również na dwa razy (Anastasia zamykała zawsze na jeden raz, i nigdy górnego zamka). Klucz zaś odłożył na najwyższą półkę, do której dziewczyna teoretycznie nie mogła dosięgnąć. Wrócił na kanapę, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Nastia już wychodziła z kuchni, ale Akinori ją zatrzymał.

- Mama napisała że przyjedzie za cztery dni, siostra powinna być jeszcze w szkole a taka w pracy...Kto to może być? - zdziwiła się.
- Sprawdzę kto to. - powiedział. Dla dobra jego planu nie mógł nikogo wpuścić do domu.

Podszedł do drzwi i spojrzał przez wizjer. Zobaczył twarz o brązowych oczach, wokół której sterczały mokre, niebieskie strąki, z których jeszcze skapywała woda. "Znowu on?" - pomyślał. "Mógł bardziej uważać na swoją dziewczynę." - stwierdził, po czym ruszył z powrotem na kanapę.

- Kto to był? - zapytała, niosąc kawę, której o mało nie rozlała, potykając się o buta Akinoriego, który podłożył jej nogę (czego Nastia nie zauważyła...).
- Reklama. - odpowiedział, trochę zły dość dobrym zmysłem równowagi u młodszej o rok dziewczyny. - Jakieś tablety za 10000 yen...

+-+-+-+-+-+-+

Nathan zobaczył w wizjerze zielone oku. Wydawało mu się? Zielone oko...To które tak błyszczało w tamtą noc, gdy pierwszy raz go widział. To nie mogła byc pomyłka, Akinori był w środku i starał się zrobić...zrobić...Co on właściwie chciał zrobić Nastii?

- Jestem. - Axel przybiegł na prawie samą górę, było to 3 piętro.
- Hirasawa...On jest w środku, widziałem jego oko w wizjerze.
- Pukałeś? - zapytał.
- Tak. Ale do drzwi podszedł on, nie Nastia...
- Wiesz jaka ona jest, pewnie robiła kawę. - stwierdził Axel.
- Racja. Ale skoro oni nas nie wpuszczą... 
- ...To sami się wpuścimy, masz wsuwkę? Albo agrafkę? - uśmiechnął się chytrze.
- Hm... - niebieskowłosy pomocnik zaczął grzebać po kieszeniach. W kieszeni bluzy na szczęście miał jedną wsuwkę. Podał ją napastnikowi. - Masz. Myślisz, że się uda?
- Musi się udać. Z tego co widziałem, Anastasia nie ma jakichś mocnych, czy skomplikowanych zamków w drzwiach. 

Axel odgiął spinkę i włożył ją do dolnego zamka. Zaczął nią kręcić, wyciągał ją, zakrzywiał i takie tam. W końcu przekręcił ją jeden raz i spróbował otworzyć drzwi. Nie dało się.

- Ale ona zawsze zamyka na jeden! - Nathan popatrzył na przyjaciela, zdezorientowany.
- Myślę, że Hirasawa maczał w tym palce... - Przekręcił drugi raz i znów spróbował otworzyć. Znowu klapa.
- Co jest nie tak?!
- Myślisz że zamknął też na górny zamek?
- Nic już nie wiem. - Nathan, mimo iż bardzo starał się nie panikować, jakoś nie mógł nie pokazać swojego zdenerwowania.

+-+-+-+-+-+-+

Nastia również siadła na kanapie i zaczęła powoli sączyć zieloną herbatę.

- Au! - krzyknął nagle chłopak.
- Co się stało? - zapytała przestraszona Ana.
- Poparzyłem się w rękę kawą, to nic takiego...
- Zaraz przyniosę apteczkę! - zerwała się na równe nogi.

Akinori rzeczywiście miał na ręce krople kawy, ale Nastia chyba zapomniała, że przed podaniem, kawę zawsze studzi. Szczególnie, że Akinori poprosił ją o zimną... Przybiegła z apteczką i woreczkiem z lodem. Mokrą chusteczką najpierw obmyła rękę życzliwego chłopaka, po czym do ręki przyłożyła mu lód, i kazała go tam trzymać, dopóki nie znajdzie bandaża. Otworzyła apteczkę.

- Przepraszam, ze Ci to powiem, ale to dla twojego dobra... - zaczął. Nastia odwróciła się zdziwiona. - Możesz mi wierzyć lub nie, ale...Nathan to mój dobry przyjaciel...Nie spodziewałem się po nim czegoś takiego...
- O co chodzi?! - Ana nie miała pojęcia o co chodzi Akinoriemu.
- Ostatnio powiedział mi, że poznał taką fajną laskę...Powiedział, że już mu się znudziłaś...
- Co?! 
- Też się zdziwiłem...Kiedyś był inny...
- Nathan nie mógł tego powiedzieć. Ani zrobić. Nie...Nie mógł, prawda? - Nastia już sama nie była pewna. W sumie ostatnio rzadziej się do niej odzywał, rzadziej przychodził...A dzisiejsze nie odebranie telefonu...Łzy zaczęły jej spływać po policzkach.
- Przykro mi. - powiedział, głaszcząc dziewczynę po włosach. - Ale wiesz, tego, co potrzeba gimnazjalistkom, to troska i miłość, prawda? Ja Ci to wszystko mogę dać. - szepnął, zbliżając swoją twarz do jej twarzy. Nastia nie mogła cofnąć głowy, ponieważ za nią była kanapa, a policzki były teraz trzymane przez ręce chłopaka.

W momencie, gdy swoją głowę przybliżył jeszcze bardziej, Do domu wparował Nathan. No i Axel, ale kto by się nim teraz przejmował.

- Zostaw ją, kłamco! - krzyknął niebieskowłosy, podbiegając do kanapy. Ze złością odepchnął czerwonowłosego, który spadł z siedziska. - I ani mi się waż ją dotknąć! - krzyknął, gdy Axel wyprowadzał licealistę. Białowłosy uśmiechnął się do kolegi, patrząc na niego wzrokiem "wszystko będzie dobrze", po czym wyszedł, zamykając drzwi.
- Czemu... - zaczęła Nastia, ale więcej nie powiedziała.

Chłopak wytarł jej łzy palcem, po czym uśmiechnął się z miną "ale mnie wystraszyłaś" i pocałował ją. Jego dalej mokre włosy w części dotykały gorących policzków Nastii, która szeroko otwarła oczy. Nathan oddalił się od jej twarzy i usiadł obok niej na kanapie. Przytuliła się do chłopaka.

- On kłamał, prawda? Powiedz, że tak, proszę. - wtuliła głowę w bluzę zawodnika Raimona.
- Tak. Na następny raz bardziej uważaj... - pogłaskał ją po włosach.
- Przepraszam, że zwątpiłam. - przeprosiła a Nath objął ją i przyciągnął jeszcze bliżej. Bliżej już się nie dało.

Kocham <3 Ale was, nie ten rozdział. Chociaż ten rozdział też. Od siedzenia kość ogonowa mnie teraz boli, będziecie się składać na leczenie. A miałam z godzinę temu zaczynać ciastka formować >.>"

No nic. Bonus pojawi się. Jutro, a może dziś. Będzie to druga część, jak wiadomo. Rozdział 20,5. Dwadzieścia i pół, jakby ktoś liczb nie umiał czytać.

Kurde

Wstać nie mogę bo kość za bardzo boli.

Mam nadzieję ze się podobało i małe pytanko do mojej kochanej Keiszy i Amber bo im komenta nie będę osobno przecież nowego pisać. Kiedy nowy rozdział u was?

Nie pytajcie czemu Akinori jako jedyny ma japońsko brzmiące imię. I japońskie nazwisko. Bo kurcze sama nie wiem. Jakoś to imię chyba mi do niego pasowało.

Wiecie że was kocham?