#018 - Po zlej stronie...

- Mata nee, Alice ~ - Anne odłożyła swój telefon.

- I jak? - Brat piosenkarki spojrzał na nią zza oparcia kanapy.
- Jej menadżerka ją już poinformowała. To znaczy że na pewno zaśpiewamy wszyscy razem! - wyraźnie uszczęśliwiona popatrzyła na brata.
- Anne...Wolałbym żebyś nie brała udziału w tym koncercie. - Nathan westchnął.
- A-Ale...Onii-san! - już zaczęły jej się szklić oczy.
- Powinnaś bardziej na siebie uważać... - kontynuował.
- O co Ci chodzi, Nathan-niisan?!
- Will... - mruknął cicho. - Chodzi o tego chłopaka. O Will'a.
- Will...Will'a? - Anne odsunęła się trochę od brata. Czy on wiedział o zajściu po koncercie? Jeśli tak...to skąd?!
- Nie...Nie ważne. - Nathan odwrócił głowę. - Nie mogę się doczekać twojego koncertu, Anne. - uśmiechnął się sztucznie.
- Onii-san? - zdziwiła się zachowaniem brata.
- Idę do Nastii. Wrócę wieczorem, chyba. - powiedział, wychodząc.

Wyszedł na klatkę i zadzwonił do drzwi sąsiadki. Otworzyła Anastasia. Powitał ją zatroskaną miną i ruchem ręki. Dziewczyna zaprosiła go do środka. Nathan rozejrzał się i z ulgą stwierdził że nie ma u niej Axela.

- Co się stało? - zapytała z troską różowowłosa, gdy już przyniosła herbatę i ciasteczka na stół.
- Chodzi o Anne. Dokładniej... - spojrzał na filiżankę z herbatą. - ...O Will'a.
- O tego chłopaka z zespołu? - Anastasia siadła obok swojego chłopaka.
- Mhm...Wiesz...Ostatnio czekał przed blokiem... - zaczął opowiadać.

"- Czeka Pan na kogoś? - Niebieskowłosy spojrzał na 19-latka. 
- Jesteś bratem Anne, prawda? - spojrzał na chłopaka stojącego przed nim. 
- Eee...Tak. - potaknął głową Nathan.
- Mam dla Ciebie małą radę. Lepiej zacznij jej pilnować, bo niedługo wpadnie w moje ręce. - powiedział, podając Nathanowi zdjęcie Anne w damskiej przebieralni. Następnie ruszył w stronę agencji."


- Mhm. Teraz rozumiem.  - Ana upiła trochę herbaty. - Boisz się o nią, prawda?

+-+-+-+-+-+-+


- Największym pytaniem jest to, skąd on miał takie zdjęcie. Może ma kamery wszędzie?! 
- Nie martw się, nic jej się nie stanie. - Nastia uśmiechnęła się, jakby miała plan. - Mam ją jutro odprowadzać sama, czy może idziesz z nami? - różowowłosa uśmiechnęła się lekko.
- Pójdę. - stwierdził chłopak.
- Mhm. Czyli nie muszę nic tłumaczyć, jutro się dowiesz. Wracasz już, czy zostajesz? 
- Zostaję, jeszcze trochę.

- Zenzen tsukamenai kimi no koto, zenzen shiranai uchi ni ie~ - Alice zgrabnie ruszała się obok Anne.

- STOP! - krzyknęła trenerka, widząc co robi Neru, dziewczyna z zespołu UTAU. - To nie ten ruch! - 

zatrzymała muzykę.

- Tak jest! - Neru wyraźnie się przykładała, jednak zespół UTAU nigdy nie był tak wyćwiczony jak zespół 

do którego należała Anne.

- To jeszcze raz! - uśmiechnęła się Alice. Lubiła tą piosenkę, szczególnie że to była jedna z nielicznych piosenek gdzie była główną wokalistką.

+-+-+-+-+-+-+

- Oboretai no itoshi no, Melancholy! - zaśpiewała, unosząc rękę do góry. Niedługo potem, gdy piosenka 

się skończyła, przybiła piątkę z Anne. - Żeby tak tylko na koncercie! 

- Udało się wam! - uśmiechnęła się Anastasia. Wstała i podeszła do Anne. - Nie martw się swoim bratem,

 zaraz wam to wytłumaczę. - szepnęła.

- Mhm. - Anne przytaknęła. Nastia musiała to wszystko załatwić zanim chłopcy przyjdą na próbę. A mieli

 przyjść już niedługo.

- Powiem chłopakom żeby już się przebierali. - powiedziała trenerka, wychodząc za drzwi. - Widział ktoś 

Will'a? Przebierajcie się już, a jakby się pojawił to mu przekażcie że jak jeszcze raz się spóźni to 

wylatuje. Ja muszę na chwilę iść, poradzicie sobie?

- Dziewczyny, słuchajcie... - zaczęła Anastasia kiedy trenerka poszła. - Will próbuje się dobrać do Anne.

- Czyli teraz ona go kręci... - mruknęła Nagisa.

- Miał to zdjęcie... - Nathan wstał i wyjął z torby na ramię zdjęcie które dostał kilka dni wcześniej.

- S-Skąd on je miał?! - krzyknęła Anne.

- Nie wiadomo. - mruknął Nathan.

- Od ojca? - rzuciła Neru. 

- Rzeczywiście. Jak mnie prześladował to dowiedziałam się że jego ojciec sprawdza wszystkie kamery

 swojej firmy. - powiedziała Teto.

- A Will dostaje często kamery do testowania, może je zawiesić gdzie tylko chce... - stwierdziła Defoko.

- Nie możecie jej puścić samej ani na krok podczas koncertu, jak i przed. A ja z Nathanem 

odbierzemy ją przy parkingu, gdy ją odprowadzicie do tamtego miejsca...

- Spoko. - uśmiechnęły się dziewczyny, przygotowując już do Ai kotoba.

+-+-+-+-+-+-+

- Mark, jesteś pewien? Możemy jeszcze oddać bilety... - spytał Axel z miną jakby bał się, że kolega 

zrobi im pranie mózgu.

-Chciał, żebyśmy przyjechali... - zaczął Mark.

- Dobra, dobra. - Axel wsiadł do autobusu, najwyraźniej nie chcąc wysłuchiwać tłumaczeń kolegi. 

Wyjechali więc, daleko na północ. Mieli być na miejscu już na pewno kolejnego dnia, tylko musieli po 

drodze zrobić dwie przesiadki, przez co Axel dokładnie pilnował by nie zasnąć, co niestety nie oznaczało, że 

mu się udało...Obudziły go wyboje na drodze, gdy byli już przy porcie...Obudził Marka i wyszli z autobusu,

kierując się na mostek o numerze 11. Axelowi płynęło się dość dobrze, jeśli nie wspominać o wyrzutach sumienia, 

że powiedział o woli Jude'a kapitanowi zespołu, który podczas rejsu latał, a raczej biegał, od barierki na 

pokładzie do toalety, z powodów znanych osobom, mającym chorobę morską. W zasadzie, Mark wcale jej

nie miał, tylko na łódce trzęsło bardziej niż bramkarz przypuszczał. Gdy wsiedli już do autobusu, do którego

musieli dojść ze trzy kilometry na piechotę, co jakiś czas robiąc zaproponowane przez Marka wyścigi, 

kapitan i napastnik nie mogli zasnąć, zapełnieni i targani emocjami. Myśleli o Judzie, o jego nowej drużynie.

Miał na pewno pełno kolegów, może nawet kilku przyjaciół, a kto go tam wiem, mógł mieć nawet dziewczynę! 

Dobrze, że o niczym nie poinformowali Celii. Na pewno chciałaby jechać z nimi, zaczęłaby dawnemu

kapitanowi Akademii Królewskiej zarzucać pełno rzeczy a następnego dnia wybaczyłaby mu i wypłakałaby 

się w ramionach brata. Axel westchnął. Bał się. Bał się, że Jude się odmienił. A nie byłoby to nic miłego dla 

dawnych przyjaciół tego świetnego stratega, widzieć, że ma nowych, najlepszych przyjaciół. 

+-+-+-+-+-+-+

Następnego dnia, już o 12 godzinie stali przed Akademią Suchiru. Axel spojrzał na wyraźnie zdecydowanego Marka.

Zza bramy widać było trening drużyny piłkarskiej, duży basen w którym aktualnie pływał klub pływacki oraz

boisko do koszykówki, zaś trochę dalej mały park z zadbanymi ławkami, gdzie uczniowie w białych mundurkach o 

granatowych zdobieniach wypoczywali i jedli. Napastnik Raimona z niezdecydowanym wyrazem twarzy

pchnął granatową bramę, wlepiając wzrok w chłopaka z granatowymi goglami na oczach, w granatowej pelerynie i 

białej koszulce. Dawni przyjaciele tego właśnie chłopaka, szli w jego stronę niespiesznym krokiem. Nie 

uprzedzali go, że przyjdą, ale...Oboje stwierdzili, że Jude się nie zdziwi. Gdy już weszli an teren szkoły, nie trudno

było tych "intruzów". 

- Stać! To teren prywatny! - krzyknął Jude, zanim jeszcze zauważył twarze i fryzury chłopaków. Gdy

trochę się zbliżył, zamurowało go, więc się uciszył. 

- Kim oni są, Jude? Wygoń ich, to twoja rola! - zaśmiali się zawodnicy jego drużyny, rzucając mu piłkę.

- Aaa...Taak... - chłopak przełknął ślinę i mocno kopnął w futbolówkę. Nie stety, albo na szczęście, strzał, 

dość lekki, był złapany przez Marka.

- Jude! - krzyknął kapitan Raimona, a Axel spojrzał mu w oczy. Znaczy, spojrzałby, gdyby przez gogle Jude'a

było coś widać. 

- Cz-Cześć, M-Mark. - usta Sharp'a zadrżały. Nie wiedział co zrobić, mimo że sam chciał by przyjechali. 

- Znasz ich? - zapytał jeden chłopak w białej koszulce z krótkim rękawem. 

- To moi koledzy z dawnej drużyny, bramkarz, Mark Evans i napastnik, A-Axel Blaze...

- Ach, to oni! - chłopak o zielonych włosach, wyglądających trochę na rozczochrane, wystawił rękę do 

chłopaków.

- Mark, Axel, poznajcie mojego najlepszego przyjaciela, to Mike Dowell.

- Miło poznać. - burknął Axel, po czym skierował się w stronę wyjścia. - Mark, musimy iść, mamy 

rezerwację...

- Rezerwację? Jaką rezerwację? - nie załapał Mark, który bardzo chciał porozmawiać z dawnym przyjacielem.

- Ej, Axel, czekaj!!! - krzyknął, odwracając się do tyłu a następnie biegnąc za białowłosym. - Gomen, muszę

lecieć!

+-+-+-+-+-+-+

- O co Ci chodziło, Axel?! - spytał Mark kiedy już go dogonił, po jakimś barem.

- Wchodź. - powiedział. - Jude się zmienił...Poproszę dwie wody...Sam widziałeś jak odstraszają innych...

Dziękuję... - mówił na przemian do Marka, na przemian do barmana, gdy już usiedli.

- Hum... - zaczął siorbać wodę kapitan.

- Teraz się zastanawiam...Czy kiedykolwiek zgodziłby się...Wrócić do Raimona?

Ha! Udało mi się, kochaniii <3 Powiedzcie, że idealny miałam plan z Jude'em! Hehehehhehehehhehehheheh

*banan na buzi* A coś się z bloggerem zepsuło, kiedyś samo przenosiło do kolejnej linii, a teraz muszę entery zrobić

bo nigdy linia się nie kończy, a na podglądzie buh! Za okienko wychodzi :/ Więc może być nierówno i nie ładnie, 

gomenne. Kocham was, wiecie? 3500 wyświetleń c'': Kochaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam <333333

Rozdział dla...Dla was wszystkich, dla tych którzy mnie wspierają i dzięki którym nie zamknęłam jeszcze bloga.

Dla tych, którzy wywołują na mojej twarzy łzy wzruszenia, kiedy czytam komentarze...Dla tych, dla których

prowadzę to opowiadanie, Dla tych, którzy aktualnie są dla mnie wszystkim...

Jude przeszedł na złą stronę mocy. Czyżby klon Ray Darka? xDDD Choć nie wolno się śmiać. Przy śmierci 

Darka w trzecim sezonie,  płakałam gdy ta dziewczynka tak beztrosko grała w piłkę, chcąc mieć wspólne

tematy do rozmowy z nim a Jude ściskał w ręku mocno okulary swojego "nauczyciela". :'((

A to z Anne...To było bo nie miałam na początku pomysłu na rozdział >.>"" Srry...xD

Kocham was i czekam na komenty <33