#013 - Rywalki

- Dobra robota!
- Wygraliśmy 4:1, to dużo!
- Tylko tak dalej!
- Następnym razem też się uda!

Krzyczeli. Szatnia wielkiego stadionu narodowego w Tokio, to właśnie tam grali. Do szatni wparowały zdenerwowane dziewczyny.

- Pospieszcie się! - wykrzyczała Silvia z wyrzutem.
- Zaraz będzie koncert! - spojrzała na nich Celia.
- Spóźnimy się! - Stwierdziła dość głośno Nastia.
- A wy nawet się nie przebraliście... - gest "zaraz zemdleję" był gestem coraz częściej używany przez Nelly.

Czyżby zapomnieli? Oczywiście że...tak! Natychmiast przyspieszyli tępo, ubierając się w przygotowane wcześniej ciuchy. Dziewczyny uśmiechnęły się do siebie i wyszły, by poczekać na korytarzu.


W tym czasie niebieskowłosa dziewczyna stała za zasłoniętą na ten moment sceną. Nie denerwowała się, przecież nie raz śpiewała na ważnych koncertach. Martwiła się jedynie, że jej brat nie przyjdzie: kilka osób z jego dróżyny już przyszło, a jego dalej nie było.

- Nathan, gdzie idziesz? Mamy miejsca tam! - ręką wskazała zarezerwowane dla piłkaży miejsca.
- Dostałem lepsze od siostry. - powiedział, przepychając się przez tłumy. Wiedział również, że tamta pewnie zapomniała o specjalnym miejscu i będzie się martwić jego nieobecnością.

W końcu usiedli, wpatrując się w scenę. Nastia głośno przełknęła ślinę. Koncert zaczął się głośną muzyką, dochodzącą "znikąd". Tell your World i Weekender Girl były pierwszymi piosenkami solowymi. Zaraz potem zaśpiewane zostało "Sayonara Goodbye" a na scenę wkroczyła piękna blondynka o jasnych, na ten moment oczach, spoglądająca złowrogo i trochę zdziwiona na Anne, schodzącą z miejsca występu. Miała różowo-białą sukienkę z falbankami i kokardę o tych samych kolorach we włosach. Jej głos również był niczego sobie - słodki i specyficzny.

Zasłony sceny się zamknęły, a ludzie pragnęli bisu. Nastia wstała i zaczęła przedzierać się przez ludzi, idąc w stronę schodów.

- Nastia, co ty robisz?! - zapytał cicho Nathan.
- Muszę...iść na chwilę. - odpowiedziała szybko i, nie tracąc czasu pruła dalej.

Usiadł, trochę zaniepokojony i spojrzał na scenę, na której powoli zapalało się światło. Gdy muzyka zaczęła grać, usłyszał Anne. Chwilę potem zasłony powoli odsłaniały dwie dziewczyny stojące na scenie.

- Kabosoi hi ga kokoro no hashi ni tomoru, itsu no ma ni ka moehirogaru netsujou Watashi no chou fukisoku ni tobimawari, anata no te ni rinpun o tsuketa... - zaśpiewała Anne, po ostatnim słowie na dosłownie kilka sekund wyłączając mikrofon. - Gdzie Nathan?! Karamiau yubi hodoite
-  Kuchibiru kara shita e to, tam. - wskazała głową. Ostatnie słówko zostało wypowiedziane przy wyłączeniu mikrofonu.
- Nastia?! - Nathan wstał, gapiąc się na scenę.
- Ciii! - uciszyli go inni.

Ostatnie zdania zostały wypowiadane przez dziewczyny, sukienki powiały na sztucznym wietrze, gdy puściły swoje ręce i odbiegły na dwie różne strony sceny. Zagrzmiały brawa i okrzyki, a także gwizdy. Nastia uśmiechnęła się i spojrzała na Anne, od kilku sekund stały na środku, kłaniając się. 

- Dobrze zaśpiewałaś. - szepnęła do jej ucha Anne.
- Dziękuję. - uśmiechnęła się.
- Ale to nie zmienia faktu, że jesteś moją rywalką, Anastasio~ - zaśmiała się cicho.

+-+-+-+-+-+-+

- Jakim cudem żyjesz? - zapytała bezpośrednio w szatni blondynka.
- O co Ci chodzi, Alice? - odpowiedziała pytaniem Anne, zakładająca podkolanówki.
- Nie udawaj że nie wiesz... -  mruknęła niemiło, czesząc włosy.
- Nie udaję. O co Ci chodzi, rywalko?
- Przecież wtedy Cię zabiłam... - parsknęła...

Nareszcie 13 rozdział, minna~
Cieszycie się? Dla Kochanej Keiszy, która chciała wiedzieć więcej o Anne.